Początki sterowców
Pierwsze sterowce pojawiły się na niebie w 1852 roku, konstruktor Henri Giffard doczepił do balonu silnik parowy o mocy 2,2 kW i odbył 27 kilometrowy lot do podparyskiego miasteczka Elancourt. 2 lipca 1900 roku nad Jeziorem Bodeńskim zaprezentowano pierwszy w historii sterowiec typu LZ1. Jego lot trwał zaledwie 18 minut, podczas którego pokonano dystans 4 km. Konstruktorem był Ferdynand von Zeppelin, który zaprezentował 128-metrowy sterowiec, mieszczący pięć osób na pokładzie. Sterowce brały udział w działaniach podczas I wojny światowej i brały udział w bombardowaniu Londynu. Jednak głównym ich zadaniem były loty rozpoznawcze nad Europą. Koniec ery sterowców przyszedł nagle, w 1937 roku sterowiec LZ129 Hindenburg mierzący 245 metrów olbrzym wyruszył z 72 pasażerami i 61 członkami załogi w podróż do Nowego Jorku. Sterowiec korzystał z wodoru jako gazu nośnego i do dnia lądowania w Nowym Jorku lot przebiegał pomyślnie. Przy próbie cumowania doszło do zapłonu wodoru. Hindenburg spłonął w niespełna minutę.
Nowa era sterowców
Luftschiffbau Zeppelin w 1991 roku zaprezentowała prototyp 10-metrowego sterowca LZ N07. Sterowiec ma długość 78 m i mieści na pokładzie 14 osób. Jego prędkość maksymalna to 130 km/h i może maksymalnie przebywać w powietrzu 14 h. Sterowce nowej generacji służą głównie do lotów turystycznych i badawczych. Planuje się użycie ich podczas akcji humanitarnych np. przy oczyszczaniu zaminowanego obszaru byłej Jugosławii. Firma Luftschifftechnik Zeppelin pracuje od 1994 roku nad sterowcem o długości 260 m, mogącego pomieścić do 160 t ładunku zdolnego przetransportować go na odległość 10 tys. km. Sterowce mają być cichą alternatywą dla głośnych odrzutowców. Lockheed Martin zaprezentuje w tym roku sterowce zdolne pozostać w powietrzu przez kilkadziesiąt dni. Stanowiły by element amerykańskiego systemu obronnego. Sterowce są dosyć wolnymi środkami transportu dlatego ich głównym zadaniem może być transport towarów.
Na podstawie: NASA, Wikipedia, Przegląd Sił Powietrznych
