Dostawy pierwszej maszyny C-17 rozpoczęły się w maju. Boeing posiada kontrakt na realizację 4 maszyn do 2012 roku.
C-17 może przewiozić duże ładunki na dystansie do 8149 km w gorącym jak i zimnym klimacie, dzięki czemu posiada optymalne parametry strategiczne i taktyczne dla transportu lotniczego. C-17 posiada właściwości STOL (Short Take-Off and Landing), która umożliwia lądowanie na pasach startowych o długości 3000 stóp (914m).
Boeing C-17 Globemaster III jest ciężkim, odrzutowym, wolnonośnym górnopłatem o właściwościach skróconego startu i ladowania, przeznaczonym do transportu strategicznego i taktycznego. Kadłub o konstrukcji półskorupowej, owalnym przekroju i hermetyzowanej kabinie pilotów i przestrzeni ładunkowej. Załoga składa się z dwóch pilotów i technika ładunku (loadmaster). Kabina ładunkowa o wymiarach 20,78 x 5,49 x 4,11 m (wysokość pod dźwigarem centropłata jest mniejsza-3,76 m) i całkowitej objetości 591,47 m³.
Samolot może przewozić maksymalnie 134 żołnierzy lub 48 rannych na noszach, maksymalnie 77 519 kg ładunku. W tylnej części kadłuba po obu jego stronach znajdują się drzwi, przez które desantowani są spadochroniarze. Poza drzwiami desantowymi znajdują się jeszcze trzy pary wyjść awaryjnych. Maszyna wyposażona jest w instalację do pobierania paliwa w locie.
Trzyczęściowe, dwudźwigarowe skrzydła zbudowane z aluminium zakończone wingletami o powierzchni 3,33 m² każdy. Centropłat o obrysie prostokątnym, końcówki płata o obrysie trapezowym ze skosem na krawędzi natarcia wynoszącym 25° i ujemnym wzniosie. W skrzydłach zamontowanych jest pięć integralnych zbiorników paliwa o pojemności 102 297 litrów (pierwszych 70 egzemplarzy seryjnych posiada tylko cztery zbiorniki w skrzydłach). Skrzydła zaopatrzone są w skrzela na krawędzi natarcia, szczelinowe klapy Fowlera oraz lotki. Usterzenie klasyczne w kształcie litery T. Powierzchnia statecznika pionowego wynosi 78,5 m² a poziomego 63,7 m². Podwozie chowane trójpodporowe z przednim podparciem, przednie do wnęki w kadłubie, główne do przykadłubowych sponsonów. Podwozie przednie składa się z dwukołowego zespołu sterowanego przez pilotów. Podwozie główne składa się z czterech zespołów trójkołowych wózków, umieszczonych po dwa po obydwu stronach kadłuba. Podwozie umożliwia lądowanie na lotniskach o słabo utwardzonych pasach z dość dużą prędkością opadania - 4,57 m/s (jak dla wartości uzyskiwanych przez samoloty transportowe) jednak z uwagi na brak systemu centalnego pompowania kół podczas lotu, C-17 nie może obniżyć przed lądowaniem ciśnienia panującego w kołach a tym samym nie może operować z lotnisk pustynnych, plaż i lądowisk o gruntowej nawierzchni.
Cztery dwuprzepływowe silniki turbowentylatorowe z ułatwiającym manewrowanie na ziemi odwracaczem ciągu zamontowane na pylonach pod skrzydłami. Cyfrowe sterowanie z wykorzystaniem układu Fly-by-wire opracowanym przez firmy General Electric i General Dynamic. Układy obronne samolotu składają się z systemu ostrzegania o pociskach rakietowych ziemia powietrze (ATK AN/AAR-47) oraz wyrzutni pułapek termicznych (AN/ALE-47). W 2007 roku rozpoczęto instalację systemu opracowanego przez Northrop Grumman, zapewaniającego automatyzację procesu obrony samolotu przed pociskami rakietowymi (AN/AAQ-24 (V) NEMESIS).
Podczas działań nad Bośnią w 1995 roku opancerzono kabinę załogi kevlarowymi i ceramicznymi płytami zapewniającymi ochronę przed bronią małokalibrową. Opancerzenie może być demontowane przed lotami niewymagającymi takiej ochrony.
Obecnie na całym świecie w służbie sił powietrznych są 234 samoloty C-17.
Na podstawie: Flightglobal
